Ik kom uit de tijd dat alles in een database gestopt moest worden. Het gestructureerd opslaan van gegevens werd tot hoge kunst verheven. Zag de informaticus een kaart waarop regels werden ingevuld dan raakte hij opgewonden. Want die regels leken zo ontzettend op regels in een database. De wereld onderbrengen in tabellen en op een slimme manier die tabellen met elkaar verbinden, het vormde het bestaansrecht van legers systeemontwerpers. Voor de gebruikers manifesteert die invalshoek zich door middel van een scherm waarop velden ingevuld moeten worden: een formulier. En van formulieren worden ambtenaren weer heel erg blij.Zo raakten informatici en ambtenaren innig verstrengeld. Want wat is er mooier om gegevens gecontroleerd te kunnen invoeren? Of hoe handig is het niet on afhankelijk van de omstandigheden bepaalde waarden in het formulier aangeboden te krijgen? Is het niet heel slim om vervolgens te controleren of de verschillende ingevoerde gegevens wel kloppen met elkaar? U ziet de aanzienlijke verbetering van ons overheidshandelen al met rasse schreden naderbij komen. Er gloort winst, rechtszekerheid, rechtseenheid en een veel snellere behandeling van de aanvraag.
In enkele van de komende blogbijdragen zal ik betogen en illustreren dat we totaal zijn doorgeschoten. Dat we veel te veel in datamodellen zijn gaan stoppen en dat die modellen daardoor onder hun eigen last bezwijken. Ze zijn onverzichtelijk geworden en nog nauwelijks door iemand te doorgronden. Willen we de overheidsautomatisering weer schwung geven dan moeten we gaan versimpelen. Niet voor alles een veldje bedenken en alles willen vastleggen. Mijn motto ontleen ik aan Godfried Bomans:
Laatst las ik een prachtig boek waarvan de vertaalde titel
"de Kunst van het Veldspel" heet. Zou het niet ook een fraaie titel zijn voor een leerboek voor informatici.
